Roteiro pola protección dos montes do Morrazo. Nin parque eólico nin polígono industrial

A Plataforma en Defensa dos Montes do Morrazo organiza o domingo 13 de xuño un roteiro para dar a coñecer a importancia ambiental, paisaxística e cultural da contorna do espazo natural dos Montes do Morrazo afectada polos proxectos do parque eólico de Pedras Negras e do parque industrial da Cruz da Maceira, dentro de solo rústico de protección de espazos naturais segundo os PXOM dos concellos de Moaña, Marín e Vilaboa, nas parroquias de Moaña, Meira, Domaio, San Adrián de Cobres e Santo Tomé de Piñeiro.

O roteiro, será circular e sairá ás 10 da mañá fronte das instalacións municipais do camping do Beque en A Fraga (Moaña), para chegar ás 14 h. ao mesmo lugar.

O percorrido transcorrerá por camiños, corredoiras e viais forestais, en partes polo sendeiro municipal do río da Fraga e do GR-59 do sendeiro de longo percorrido do Morrazo, polos lugares de Regadantes, As Cernadas, As Loureiras, Monte Gagán, Chan de Arquiña, Chan de Carqueixa, Coto do Home, Chan de Xestoso, Monte Gagán, A Fraga Nova, As Loureiras, As Cernadas e Regadantes.

Recomendamos que de se achegar en vehículo privado, por ética e polas limitacións do aparcamento, as persoas que asistan utilicen a capacidade máxima do seu vehículo, compartíndoo con outras persoas. Recomendamos tamén traer roupa e calzado de trote axeitados para a época primaveral. E seguir as recomendacións sanitarias de precaución con respecto ao COVID 19.

Hai agora 10 anos xurdía a necesidade de loitar contra o proxecto do parque eólico de Pedras Negras, incluído dentro da Orde do 29 de marzo de 2010 pola que o goberno autonómico do PP de Alberto Núñez Feijóo, aproba o concurso eólico para a asignación de 2.325 MW de potencia na modalidade de novos parques eólicos en Galiza.

Este concurso eólico parte doutro recurrido que, coa mesma potencia aprobara pouco antes o anterior goberno autonómico bipartito do PSOE-BNG, despois de que a última formación política que posteriormente posuíu a Consellería de Industria, incumprira a súa promesa electoral feita no 2005, ao inicio desa lexislatura, de que non se construiría ningún parque eólico máis no territorio galego.

A planificación eólica, xa daquela e aínda na actualidade, rexíase e réxese por un plan sectorial totalmente obsoleto, aprobado no ano 1997 polo goberno autonómico do PP de Manuel Fraga Iribarne e sen ningunha avaliación ambiental dos impactos no conxunto do territorio. Na cartografía do plan sectorial dese ano xa figura unha superficie en forma de triángulo de máis de 4.000 has. na península do Morrazo adxudicada á empresa ENDESA.

Entre os anos 1997 e 2008 produciuse o meirande desenvolvemento do dito plan, coa construción de ao redor de 130 parques eólicos e máis de 4.000 aeroxeradores para unha potencia xeral instalada de máis de 3.000 MW, ocupando e mesmo sacrificando ambientalmente extensas áreas xeográficas co maior potencial eólico do territorio galego situadas na Mariña luguesa, na Costa da Morte e na Dorsal Galega, algunhas delas antes de que fosen declaradas oficialmente espazos naturais protexidos pola Rede Natura.

Por esas datas, xuntando a enerxía producida, basicamente a través do sector eólico e hidroeléctrico, Galiza xa era dabondo excedente en produción eléctrica, exportándose unha boa parte dela a outras comunidades autónomas do Estado e a Portugal. A maior parte da produción en propiedade e monopolio das cinco maiores empresas do sector enerxético a nival estatal.

En xaneiro de 2013 e durante dous meses estivo a información pública o proxecto do parque eólico de Pedras Negras, promovido por Enel Green Power España SL, filial da empresa multinacional ENEL, con maioría de capital italiano mais onde está así mesmo integrada a española ENDESA.

Cunha superficie total de 1725,11 has. e unha potencia asignada de 42 MW para a instalación de 14 aeroxeradores, contempla 17,9 kilómetros de lonxitude de vías de acceso dos que 13,48 km. serían viais de nova construción dun ancho de 6 metros. Cada aeroxerador, para unha potencia de xeración de 3 MW, tería unha envergadura de 119 metros de altura de fuste e 112 de diámetro de rotor. A cimentación sería de 20 m. de diámetro, 2,65 m. de canto, cun pedestal macizo de formigón, de planta circular de 4,8 m. de diámetro e 0,48 m. de altura de cada aeroxerador e baixo unha explanada e plataforma de montaxe dunhas dimensións mínimas de 46 x 60 m., cunhas afeccións finais de 70 x 92 m e a construción e posta en funcionamento dunha subestación eléctrica de 66×20 KV.

Este parque afecta de xeito crítico e severo a nivel paisaxístico, ambiental e cultural as áreas naturais e patrimoniais de Monte Formigoso, Serra Domego, Chan de Gagán, Monte Gagán, Chan de Xestoso, Coto do Home, Chan de Carqueixa, Pedras Negras, Os Candóns, Os Pedrouzos, Chan da Lagoa, Outeiro da Charamiza, Cavada do Carrasco e Serra Basil, os hábitats naturais prioritarios de breixeiras húmidas atlánticas e turbeiras altas activas das brañas de Corno Peneda e de Monte Sobreira inscritas no Rexistro Xeral de Zonas Húmidas de Galiza, así como os nacementos e áreas higrófilas de ribeira do río Miñouva e o seu afluente río Libón, do río dos Ladróns, afluentes do río Maior (río do Portiño, río de Bouzáns, río da Vella, río da Chan da Lagoa), do río da Maceira e do río Neibó.

Así mesmo afecta os hábitats de interese comunitario de carballeiras galaico portuguesas, breixeiras secas europeas e rochedos silíceos con vexetación pioneira, fauna e flora silvestre de interese, endémica ibérica e vulnerable, a área de protección das mámoas de Chan de Arquiña, Lagucheiros, Chan de Fonteseca, Chan de Gagán e do petróglifo de Outeiro do Gorgullo, e a xeomorofoloxía granítica entre os 450 metros e os 600 metros de altitude sobre o nivel do mar nos concellos de Moaña, Marín e Vilaboa con amplas panorámicas do conxunto das Rías Baixas, ubicado íntegramente no Espazo Natural dos Montes do Morrazo inscrito no Rexistro Xeral de Espazos Naturais de Galiza e catalogado como Chan Rústico de Especial Protección de Espazos Naturais polas Normas Complementarias e Subsidiarias de Planeamento da provincia de Pontevedra, onde segundo a súa regulación non están autorizados os usos industriais.

Tamén afecta directamente aos usos forestais de varias comunidades de montes (Moaña, Meira, Domaio, Cobres e Santo Tomé de Piñeiro) e mananciais de augas (Calvar-Verdeal e San Lourenzo), e en fase de funcionamento a nivel visual e acústico a varios núcleos de poboación humana no rural dos lugares de Sobreira, Ubeiras, Curra, Pousada, Nores, Pazos e Santradán na parroquia de Cobres (Vilaboa), Verdeal, Calvar e San Lourenzo na parroquia de Domaio (Moaña), e Pastoriza na parroquia de Ardán e Miñán na parroquia de Santo Tomé de Piñeiro (Marín) a menos de 1000 metros de distancia, e usos sociais e culturais na proximidade con sendeiros peonís e de bici, áreas recreativas forestais como Chan de Arquiña, Lagucheiros e Chan de Gagán ou o punto de despegue de voo do parapente no Coto do Home. Na fase de funcionamento tamén afectaría con alta probabilidade de mortandade á avifauna nunha zona importante de paso migratorio na proximidade do Lugar de Importancia Comunitaria da Enseada de San Simón, integrado na Rede Natura.

Á parte do citado parque eólico está o resto da denominada Área de Desenvolvemento Eólica (ADE) do Morrazo, correspondente ao anteriormente citado triángulo de superficie de 4.300 has., onde están contempladas outras 21 ubicacións de aeroxeradores máis que se extenden desde o entorno dos altos da Graña, Castiñeiras e Coto Redondo, ata os do Outeiro da Carballosa, Agudelo e A Paralaia, que non entran de momento nesta adxudicación por non poder superar esta os 50 MW de potencia segundo a lexislación autonómica.

Ao final preséntanse centos de alegacións por parte da cidadanía e da colectividade social na súa contra, rexeitándoo polo seu impacto paisaxístico, ambiental, cultural, social e económico, solicitando a súa retirada como así mesmo a da Área de Desenvolvemento Eólica do Morrazo, a retirada da declaración da súa utilidade pública polo manifesto interese privado da mesma e a declaración da prevalencia dos valores e do interese social e público do monte veciñal en man común. Así mesmo os acordos de rexeitamento maioritario en plenario por parte das corporacións municipais dos cinco concellos morracenses e en especial dos tres directamente afectados Moaña, Marín e Vilaboa.

Desde aquela nunca houbo resposta a ditas alegacións por parte da Consellería de Economía e Industria da Xunta de Galiza a quen ían dirixidas e o úneco que se sabe son as respostas do ano 2014 da empresa adxudicataria nun medio da prensa local que estaba pendente dos informes da Xunta e que mantiña o seu interese na construción do parque eólico de Pedras Negras e do 2018 no que “estaba estudando modificacións no proxecto” en base a que a Consellería de Industria non o consideraba nese momento como de “especial interese”.

Mentras no ano 2017 a Xunta de Galiza aproba a Lei de Fomento da Implantación de Iniciativas Empresariais máis coñecida como “Lei da Depredación” pola facilidade e redución dos plazos que outorga a maiores a tramitación dos proxectos empresariais.

No 2018 a Xunta de Galiza aproba o Plan Básico Autonómico no que, entre outras medidas, abole e fai desaparecer as Normas Complementarias e Subsidiarias de Planeamento provinciais, co que, espazos naturais como o dos Montes do Morrazo, que xa estaban simplemente no papel desaparecen definitivamente da planificación urbanística, quedando só vixente o chan rústico de protección de espazos naturais resultante desa planificación provincial trasladado aos correspondentes PXOM de Moaña, Marín e Vilaboa mais inaplicable segundo a Lei de Conservación da Natureza -na actualidade de Patrimonio Natural- xa que esta só está deseñada para a rede galega de espazos naturais protexidos e da Rede Natura, nos que non está integrada ningunha clasificación de protección do chan rústico, incluido o de espazos naturais.

Desde o ano 2004 en que se aproba en Europa os Lugares de Importancia Comunitaria (LIC) da Rede Natura da rexión bioxeográfica atlántica, na que está integrada O Morrazo, e posteriormente no 2006, dos poucos correspondentes á rexión bioxeográfica mediterránea, así quedou praticamente ata a actualidade, malia representar menos do 12% do total do territorio galego e menos do 5% no caso do Morrazo, á cola da media estatal que xa vai polo ao redor do 30% do territorio.

No 2012, diante da información pública da ampliación da Rede Natura por parte da propia Xunta de Galicia, solicitouse a creación dun novo LIC a nome de Montes e Carballeiras do Morrazo, recollendo os espazos delimitados dos Montes do Morrazo e Carballal de Coiro segundo as normas subsidiarias provinciais máis outros ampliables, porén tampouco houbo resposta e polo tanto non se tivo en conta por parte da Consellería de Medio Ambiente, ao igual que unha maioría doutras solicitudes realizadas polo resto do territorio galego, deixando ao final tal información pública como baleira de contido e de puro trámite.

Esa falta e mesmo perda de protección ambiental dunha ampla maioría do territorio galego é unha das principais causas pola que agora está a xurdir unha nova e meirande onda de proxectos eólicos, disfrazado baixo a careta de “transición enerxética” porén nada ecolóxica, proveniente da versión capitalista estatal e europea como resposta á mudanza climática dentro da eufemísticamente denominada “descarbonización”, onde o único que se persigue é seguir co modelo insustentable de crecemento e consumo, de concentración de capital e de competitividade con outras áreas planetarias, fonte de novos conflitos xeoestratéxicos, afondando por outra banda na dependencia histórica e subsidiaria de Galiza como fonte de recursos a costa da afección e destrucción do medio natural, cultural e socio-económico.

Polígono industrial na Cruz da Maceira

O proxecto do parque industrial da Cruz da Maceira, cunha superficie de 435.528 m2, incluido desde o inicio na planificación do PXOM de Moaña, foi informado desfavorablemente varias veces na súa tramitación pola Dirección Xeral de Urbanismo da Xunta de Galiza ata a propia aprobación definitiva, por estar integrados os terreos plenamente dentro de chan rústico de protección de espazos naturais correspondente ao espazo natural dos Montes do Morrazo segundo as Normas Complementarias e Subsidiarias de Planeamento da provincia de Pontevedra.

Posteriormente, no 2014, a propia Xunta de Galiza rematou por darlle o seu informe favorable ao integralo de xeito “supramunicipal” dentro do Plan Sectorial de Ordenación de Áreas Empresariais de Galiza (PSOAEG).

No ano 2018 o Instituto Galego da Vivenda e o Solo procede á modificación do dito PSOAEG no que se reduce a superficie do parque industrial da Cruz da Maceira de 435.528 m2 a 283.200 m2.

Malia esta redución, este parque proxectado preto do límite entre os concellos de Moaña e Marín, lonxe das principais vías de alta capacidade e núcleos de poboación, entre os lugares de Regadantes, Campo Labrado e Pozo da Maceira, afecta de xeito severo en terreos con grande desnivel entre os 300 e os 400 metros sobre o nivel do mar á profunda conca de nacemento do río da Fraga con hábitats naturais prioritarios de bosques aluviais e breixeiras húmidas atlánticas, do hábitat de interese comunitario de carballeiras galaico-portuguesas, plantacións de frondosas autóctonas e o sendeiro municipal do río da Fraga.

A propia Xunta de Galiza advertiu á agrupación de empresarios que o promove que malia integrar o parque industrial no PSOAEG non ía urbanizalo, deixándoo á iniciativa da financiación privada, a sabendas que moitas das parcelas de parques industriais urbanizados con fondos públicos en Galiza e na propia provincia de Pontevedra, non son quen de atopar empresas que as ocupen, o que ven a amosar por outra banda o xeito totalmente especulativo con que se xestionou nas últimas décadas o parque empresarial a nivel galego ata a actualidade.

O proxecto do parque industrial da Cruz da Maceira foi alegado na súa contra tanto na tramitación do PSOAEG como na modificación deste no que se procede á redución da súa superficie, solicitando que fronte ao criterio do 30% da demanda mínima para desenvolver un polígono se teña a consideración e o deber de encher os polígonos existentes e o resto da oferta de solo empresarial e industrial e, no caso de ser necesaria, se adapte á demanda real e estean situados fóra de espazos naturais e protexidos, que comporten o mínimo impacto ambiental e unha ocupación do 100%.
Á parte dos proxectos do parque eólico de Pedras Negras e do parque industrial da Cruz da Maceira, o espazo natural dos Montes do Morrazo tamén está ameazado por dous proxectos de investigación mineira para extracción de granito a nome de Pedrouzos e Miñán e outro de exploración para extracción de enerxía xeotérmica a nome de Caldelas.

Para a Plataforma en Defensa dos Montes do Morrazo non teñen cabida máis parques eólicos nin parques industriais e a úneca alternativa está só no decrecemento, no aforro, a eficiencia e o autoconsumo enerxéticos, no reaproveitamento e reciclaxe da materia prima e no transporte colectivo e de proximidade, tendo como base a extensión da protección ambiental e cultural do territorio galego e morracense que, como mínimo, debe abranguer un terzo dos mesmos respectivamente.

O Concello de Moaña resolve a caducidade da licenza do hotel Golf de Domaio solicitada por Luita Verde

O Concello de Moaña, en Xunta de Goberno Local en data do 29 de marzo de 2021, acordou por unanimidade das persoas presentes a Resolución de caducidade do expediente da licenza de obras de Inter Burgo S.A. para construción dun edificio de sotos e 2 plantas para hotel de 4 estrelas en San Lourenzo, Domaio, Moaña, polo que quedan extinguidos os efectos da referida licenza, de xeito que non se poderán iniciar nin proseguir (de ser o caso) as obras se non se autorizan cunha nova licenza acorde coa normativa urbanística vixente.

Este acordo prodúcese despois de que tralo inicio do expediente de caducidade o día 19 de outubro de 2020, segundo a Xunta de Goberno Local, detectáronse “dous erros” polo que na Xunta de Goberno Local do 14 de decembro de 2020 acordouse a súa corrección. Intentada a notificación destes acordos á empresa promotora, esta foi infrutuosa polo que se publicou no BOE do 21 de xaneiro de 2021 o anuncio destas notificacións. Nos acordos outorgábaselles un prazo de quince días hábiles para que puidesen presentar alegacións. Transcorrido con amplitude ese prazo Inter Burgo S.A. (ou Inter Burgo Vigo S.A., por cambio de denominación) non presentou ningunha alegación. Na súa consecuencia, procede a resolución do devandito expediente de caducidade.

Contra a presente resolución que pon fin á vía administrativa, pode interpor alternativamente recurso de reposición potestativo ante este órgano, no prazo dun mes contado desde o día seguinte ao da recepción da presente notificación, de conformidade cos artigos 123 e 124 da Lei 39/2015, do 1 de outubro, do procedemento administrativo común das Administracións Públicas; ou ben interpor directamente recurso contencioso-administrativo, ante o Xulgado do Contencioso-Administrativo desta provincia, no prazo de dous meses, contados desde o día seguinte ao da recepción da presente notificación, de conformidade co artigo 46 da Lei 29/1998, do 13 de xullo, da Xurisdición Contencioso-Administrativa.

Este acordo de Resolución foi na realidade posible trala presentación da solicitude de incoación do correspondente expediente de caducidade presentado por escrito e a rexistro polo Colectivo Ecoloxista Luita Verde o 9 de xaneiro de 2019 e, por engadido, da solicitude de intermediación da Valedora do Pobo para que, tralos seus requirimentos ante a falta de resposta do Concello de Moaña, este incoara finalmente o correspondente expediente de caducidade e mesmo cumprira o prazo legal de seis meses da súa Resolución segundo o artigo 359.5 do Decreto 143/2016 polo que se aproba o Regulamento da Lei 2/2016 do Solo de Galicia.

Luita Verde está agora pendente que o propio Concello de Moaña acorde así mesmo a incoación dos correspondentes expedientes de caducidade das licenzas de obra concedidas o 12-02-2001 e o 09-06-2003 pola Comisión de Goberno do Concello de Moaña para 50 e 52 vivendas respectivamente a Construcciones Mirón y Agarvi SL no sector B da Unidade de Actuación S.A.U. A-7 Residencial Golf Domaio, solicitada por este colectivo ecoloxista o 14 de marzo de 2019.

Ao tanto e tamén ante a falta de resposta do Concello de Moaña, Luita Verde solicitou a intermediación da Valedora do Pobo que en varias ocasións requiriu ao Concello de Moaña o recordatorio dos seus deberes legais para que procedese á incoación do expediente de caducidade das licenzas de obras no Sector B da Unidade de Actuación SAU A-7 Residencial Golf Domaio no Concello de Moaña e que se resolva nos prazos legalmente previstos,feito que, despois de 2 anos, segue sen cumprirse polos continuos retrasos e incumprimentos das súas plenas competencias en materia urbanística, pendente dos correspondentes informes técnico e xurídico, informes que xa obran en poder do departamento de urbanismo.

Ata a data de hoxe, despois de 20 e 18 anos respectivamente, non hai aval das obras de urbanización das 102 vivendas e a maioría das mesmas non están executadas, polo que se incumpren flagrantemente e de xeito continuado as obrigas legais de edificación e urbanización simultánea, non teñen a licenza de primeira ocupación nin existe conexión de abastecemento e saneamento de auga, nin informes ao tanto da empresa concesionaria Aqualia, e dende hai 10 anos tampouco existe a mínima obra.

Con data 13-09-2018, a suposta sociedade Agrupación de Interés Económico-Urbanización Golf Domaio, creada polos propietarios das poucas vivendas ilegais rematadas ao amparo das licenzas concedidas con data 12-02-2001, plantexou a constitución da dita Agrupación de Interese Económico co obxetivo da venta global das parcelas do sector B a través dun inversor con “fondos buitre”, para recaudar fondos de capital de risco e poder urbanizar e así mesmo “legalizar” as súas vivendas, feito que, falto de todo rigor e dabondo especulativo, tampouco se levou a cabo.

Luita Verde lembra que os expedientes de caducidade das dúas licenzas tiñan que estar resoltos xa hai máis dunha década, cando tralas Resolucións 31/2008 e 32/2008 de 28-01-2008, o propio Concello de Moaña acordou a incoación dos correspondentes expedientes de caducidade. Maiso 12-01-2010, sen ningún apoio nin argumento legal, o concello adoptou a Resolución 18/2010 pola que declarou a caducidade dos expedientes de caducidade das licenzas outorgadas o 12-01-2001 e o 09-06-2003, e deixou sen efecto as medidas cautelares adoptadas previamente de paralizar as obras de construción e a suspensión dos usos que de estas derivase.

O Concello de Moaña aproba a moción presentada por Luita Verde contra o uso do glisofato

uso agrario de herbicida na Pontella (Moaña)

O concello de Moaña, en sesión plenaria ordinaria celebrada o pasado xoves 25 de marzo do 2021, aprobou por maioría da corporación municipal (BNG, PSOE, PP e Coalición Independiente por Moaña), a proposta de moción SOBRE OS USOS DE HERBICIDAS CON GLIFOSATO NO TÉRMINO MUNICIPAL DE MOAÑA presentada polo Colectivo Ecoloxista Luita Verde, onde ao final se acordou:

• Consciente dos efectos negativos que o uso de herbicidas con glifosato levan consigo para a saúde pública, que afectan ou poden afectar á saúde das persoas e ao medio (co impacto resultante nos sectores produtivos como a apicultura, agricultura e a destrución do emprego e da actividade económica local) e tomando como referencia a Directiva marco para un uso sostible dos praguicidas e o Real Decreto 1311/2012 polos que se establece o marco de actuación para conseguir un uso sostible dos produtos fitosanitarios, o Pleno do Concello de Moaña acorda non autorizar o uso dos herbicidas con glifosato en todo tipo de lugares públicos do municipio, e substituír estes produtos por métodos mecánicos e/ou biolóxicos non contaminantes, que non danan a saúde nin o medio.
• Nos casos concretos de conflito, o Concello solicitará por escrito ás entidades implicadas na aplicación de herbicidas que en virtude do Real Decreto 1311/2012 empreguen métodos de control alternativos, non químicos.
•  Así mesmo, este concello dirixirase á maior brevidade posible á Consellaría de Transportes e Medio, e ao Ministerio de Fomento, solicitando o abandono inmediato do uso de herbicidas derivados do glifosato no tratamento das cunetas da rede viaria que pase polo Termo Municipal, para que a protección da saúde das persoas e o medio no seu municipio sexa realmente efectiva.
• O Concello comprométese a informar deste acordo a todos os colectivos e entidades políticas, sociais e veciñais existentes no municipio para evitar tamén o uso doméstico de herbicidas con glifosato.

Malia que se nos informou que unha proposta similar xa se presentara e resolvera a favor anteriormente, tamén se nos respostou que esta nova agora presentada viña a reforzar e mesmo ampliar os seus cometidos.

Luita Verde deulle os parabéns á Corporación municipal pola aprobación da dita proposta de moción mais aclaroulle que a partir de agora queda pendente que esta sexa realmente efectiva e que ademais as administracións públicas competentes, en especial o propio Concello de Moaña, actúen con exemplaridade.

Malia que a alcaldesa intervíu que desde os servizos do propio concello xa se estaba a actuar en consecuencia desde Luita Verde se lle trasladou que existen informacións de que en terreos que van ser públicos hai unha empresa privada que pretende utilizar o glifosato (creación do parque forestal no monte dos Remedios trala cesión de terreos privados).

invasión de eucalipto e acacia no monte dos Remedios (Tirán-Moaña)

E que a nivel social se está a utilizar cada vez máis os herbicidas en áreas de cultivo agrario e mesmo preto de acuíferos como tamén en áreas forestais dos montes, onde se está a utilizar como método de tratamento “fitosanitario” para a plaga do eucalipto ou das acacias.

O glifosato está considerado como probable carcinóxeno pola Organización Mundial da Saúde e entre os efectos adversos deste principio activo describíronse a través de varios estudos científicos a toxicidade subaguda e crónica, danos xenéticos, trastornos reprodutivos, aumento da frecuencia de anomalías espermáticas, e carcinoses. Ademais, cada preparado herbicida que contén glifosato vén acompañado doutras sustancias que facilitan a súa absorción y que multiplican a súa toxicidade. Entre estes ingredientes están o N-nitroso glifosato que, como outros compostos nitroxenados, son canceríxenos, e o formaldehido, outro carcinóxeno coñecido que se forma durante a descomposición do glifosato.

Existen miles de demandas xudiciais polo seu uso a nivel internacional e a mediados desta década pasada chegou o debate polo seu uso á Unión Europea, do que ao final decidiuse “prorrogar” o seu uso a nivel “profesional” por cinco anos máis ata o vindeiro ano 2022, trala posición daquela a favor do seu uso por parte de varios dos Estados membros, incluído o español, pregándose en complicidade aos intereses económicos das multinacionais do sector agrotóxico e farmacéutico, en especial da norteamericana Monsanto e da súa actual propietaria alemana Bayer, por riba da protección do medio ambiente e da saúde humana.

Luita Verde denuncia as verteduras incontroladas de lixo no petróglifo de Pinal do Rei (Darbo-Cangas)

O Colectivo Ecoloxista Luita Verde presentou senllos escritos dirixidos ao Concello de Cangas e á Xefatura Provincial da Consellería de Cultura, Educación e Universidade de Pontevedra nos que expuso que na área de protección integral do Ben de Interese Cultural (BIC) do petróglifo de Pinal do Rei, na parroquia de Darbo, concello de Cangas, integrado dentro do Catálogo de Patrimonio Cultural de Galicia e do Catálogo Complementario de Monumentos e Conxuntos Histórico-Artísticos Obxeto de Protección polas Normas Subsidiarias de Planeamento de Cangas, estase a producir verteduras de lixo -envases de bebidas de plástico e de vidro, latas metálicas e bolsas de plástico- ao redor e por riba da propia laxe que acolle os gravados rupestres, resultado do que parece a práctica do botellón no lugar, ao que se lle engade o grave estado de deterioro da súa contorna, invadido polas xestas e as acacias.

E que, por outra banda, na parte superior do circundado do petróglifo están instalados catro postes metálicos do proxecto de musealización do dito xacemento arqueolóxico no pasado e que non deixa de ser outra afección a súa contorna pola súa artificialización e aparatosidade na actualidade.

Luita Verde solicitou a comprobación dos feitos, a apertura dun expediente sancionador, e a retirada do lixo da área de protección integral do Ben de Interese Cultural do petróglifo de Pinal do Rei, e dos catro postes metálicos na parte superior do circundado.

Solicitoulle así mesmo o desbroce e a limpeza vexetal e posta en valor do dito petróglifo respectuosa coa súa contorna ambiental e cultural.

O petróglifo de Pinal do Rei, adscrito culturalmente na prehistoria á Idade do Bronce e consistente en gravados xeométricos de circos concéntricos e coviñas combinados con outros naturalistas de antropomorfos e zoomorfos con esceas de monta e caza, é un dos de maior diversidade e tipoloxía de gravados ruspestres do termo municipal e tamén dos menos comúns entre a tipoloxía existente no Morrazo.

Foi “musealizado” a finais dos anos setenta do século pasado cun exceso de cartelería e do que aínda persiste un impactante circundado de bloques de pedra ao redor da laxe natural cos gravados rupestres.

Nas seguintes décadas entrou no máis absoluto abandono e a súa contorna na proximidade sufríu ademais varias afeccións severas -desterros, recheos, eucaliptización, introducción de especies vexetais invasoras, tránsito de vehículos motorizados, verteduras incontroladas de lixo,…-, a construcción do IES María Soliño, do IES Monte Carrasco, un centro polideportivo e un campo de fútbol, ata a actualidade.

Situado en terreos propiedade da Comunidade de Montes de Darbo, malia que esta anunciou publicamente na última década que poría en valor o petróglifo, e que recientemente creou en colaboración co Concello de Cangas un sendeiro sinalizado de curto percorrido pola Serra da Madalena que transcorre a escasa distancia do dito xacemento arqueolóxico entre plantacións de frondosas, sigue tendo a este no máis absoluto abandono.

Ao abandono e falta de posta en valor do petróglifo únese a actitude incívica da autoría das verteduras incontroladas, un claro síntoma máis por outra banda de que a planificación en materia de xestión de residuos a nivel comarcal non está a funcionar debidamente xa que, á falta de infraestruturas de tratamento e reciclaxe que está a provocar nos últimos anos o incremento das verteduras incontroladas no medio ambiente, se lle engade tamén unha preocupante falta de concienciación social por parte dun sector da cidadanía.

Luita Verde denuncia novas verteduras de lixo e entullos en Meira (Moaña)

Despois de máis de dous meses de presentadas por parte do Colectivo Ecoloxista Luita Verde as correspondentes denuncias no Concello de Moaña, e nas xefaturas territoriais das Consellerías de Cultura e de Medio Ambiente de Pontevedra, ningunha destas administracións públicas actuaron ao respecto e, o que é pior, as verteduras incontroladas de lixo e entullos de obra denunciadas alá polo 8 de xaneiro non se retiraron, tal como solicitabamos daquela, senón que, polo contrario, incrementáronse nos montes da parroquia de Meira.

As verteduras consisten en envolturas e botellas plásticas a latas metálicas de bebidas, botellas de vidro, CD, mobles vellos con revestimentos sintéticos, caixas de poliestireno expandido, cerámica esmaltada, bloques de cemento, ladrillo, inodoros, electrodomésticos, tuberías plásticas, tuberías metálicas, envolturas de aluminio, revestimentos de poliestireno aillante e ata aerosoles inflamables.

Unha parte das verteduras son de nova aparición, incluídas as que a maiores apareceron nestes últimos dous meses, mais outras son máis antigas e levan incluso anos depositadas, onde se delatan polo grande deterioro en que se encontran e nalgúns casos ocultas pola vexetación.

Situadas a ámbalas dúas beiras do enlace coa autovía do Morrazo, afectan a área de protección de cautela dos xacementos arqueolóxicos do Castro das Cidades e dos petróglifos de Pozo Garrido máis dos desprazados da Devesa do Rei e do Viveiro, en solo rústico de protección de espazos naturais segundo o PXOM de Moaña e a Espazo de Interese (EI) segundo o Plan de Ordenación do Litoral (POL), contravindo flagrantemente a Lei 10/2008, de 3 de novembro, de residuos de Galicia.

Tamén están a afectar a contorna por onde transcorre o sendeiro sinalizado de recente creación que, co nome de “Patrimonio de Moaña”, promoveu o propio Concello de Moaña coa colaboración de varios organismos autonómicos, estatais e fondos LEADER europeos.

E afecta así mesmo na proximidade no acceso ao xacemento arqueolóxico da Torre de Meira, onde na actualidade estase a levar unha posta en valor de rehabilitación da súa estrutura medieval.

Luita Verde salienta que non é suficiente con detectar a presunta autoría das verteduras, xa que na maioría dos casos desgraciadamente non se chega a averiguar, en especial no medio natural e fóra dos núcleos habitados como é o caso. O verdadeiro problema está no nefasto e caótico funcionamento da xestión dos residuos por parte das administracións públicas competentes.

Ao tanto temos que reiterar que o propio Concello de Moaña, de xeito totalmente incompetente e nada exemplar, está a infrinxir a mesma lexislación en materia de residuos, cun vertedoiro ilegal e sen control desde hai anos no lugar do Casal, denunciado así mesmo por Luita Verde a finais do ano pasado.

Dado que o único punto limpo existente a través da Mancomunidade de Concellos do Morrazo no lugar da Portela á parte de afastado é claramente insuficiente para acoller a demanda conxunta dos tres concellos mancomunados (Cangas, Bueu e Moaña), a solución a nivel local a esta problemática pasa ineludiblemente pola búsqueda e consecución dun punto limpo para Moaña debidamente pechado e impermebealizado, onde verter os residuos vexetais, inertes, voluminosos e tóxicos e perigosos, tal e como lle solicitamos ao concello de Moaña nos escritos de decembro e xaneiro pasado.

Luita Verde denuncia a vertedura de entullos no petróglifo das Abelaires en Cangas

O Colectivo Ecoloxista Luita Verde presentou senllos escritos dirixidos ao Concello de Cangas e á Xefatura Territorial da Consellería de Cultura, Educación e Universidade de Pontevedra, expoñendo que na parroquia de Aldán, concello de Cangas, produciuse unha vertedura incontrolada de entullos de obra -tarimas sintéticas, lousas, vidros, marcos metálicos, cableado,…- que está afectando a área de protección integral do Ben de Interese Cultural (BIC) do petróglifo das Abelaires, integrado dentro do Catálogo de Patrimonio Cultural de Galicia e do Catálogo Complementario de Monumentos e Conxuntos Histórico-Artísticos Obxeto de Protección polas Normas Subsidiarias de Planeamento de Cangas, a escasos metros da rocha cos gravados rupestres e fronte a panel e sinalizacións do sendeiro de curto percorrido municipal pola Serra da Madalena e peches de parcelas privadas colindantes.

Lembrou que no mesmo lugar xa teñen sucedido outras afeccións e feitos similares no pasado denunciados así mesmo por Luita Verde e do que, polo que se demostra, nin se libra estando o dito BIC posto en valor na actualidade cun panel informativo ao seu carón.

Polo exposto Luita Verde solicitou a comprobación dos feitos, a apertura dun expediente sancionador á autoría e que se proceda á retirada e eliminación inmediata da vertedura incontrolada, tendo en conta ademais que na proximidade está ubicado o punto limpo da Mancomunidade de Concellos do Morrazo.

Para Luita Verde é de lamentar esta nova afección a este xacemento xa que estando os petróglifos catalogados directamente como Ben de Interese Cultural, ou sexa, coa meirande figura de protección cultural a nivel autonómico, este das Abelaires, adscrito culturalmente no periodo prehistórico da Idade do Bronce e con gravados xeométricos consistentes en varias combinacións circulares con coviñas e outros motivos, representa á parte da súa importancia e conservación, un dos escasos petróglifos postos en valor en Cangas e no Morrazo, cando a norma xeral é que desgraciadamente a súa maioría están no máis absoluto abandono e mesmo degradación.

Mais como expusemos arriba esta afección agora denunciada tampouco é a primeira con respecto a este xacemento arqueolóxico:

A principios deste milenio foi afectado con maquinaria pesada polas obras de posta en valor nunha primeira fase promovida pola empresa FCC como contrapartida pola afección da área de protección no contorno pola construcción da planta comarcal de tratamento dos residuos sólidos urbanos. A segunda fase desa “posta en valor” xa non se levou a cabo.

Pouco despois construíuse o punto limpo municipal de Cangas a escasos dez metros do propio petróglifo, afondando na afección do seu contorno.

A deficiente xestión municipal e a nula actividade posterior deste punto limpo provocou que a veciñanza depositara grandes cantidades de residuos fóra das instalacións, chegando mesmo a afectar o propio petróglifo e arredores. Parte das verteduras persistiron ata datas recientes en que o propio Concello de Cangas decidiuse finalmente por limpar e posteriormente poñer en valor o petróglifo.

Na actualidade e dende hai uns anos o dito punto limpo pasou de ser de titularidade municipal a mancomunada ao servizo dos concellos de Cangas, Bueu e Moaña e, malia que dende aquela mellorou a súa xestión con respecto á anteriorioridade, non deixa de ser por outra banda un lugar non idóneo para esa actividade, afastado dos principais núcleos de poboación dos tres concellos e cun horario bastante restrinxido de atención cidadana, e do que desde Luita Verde só esperamos que en tempos de pandemia non vaia camiño da situación conflitiva do pasado con verteduras incontroladas no seu exterior.

Luita Verde lembra que O Morrazo a través da Mancomunidade de Concellos tiña a finais da década dos anos noventa do século pasado o plan pioneiro da reciclaxe e a compostaxe de Residuos Sólidos Urbanos (RSU), baseado no principio dos 3R (Redución, Reutilización e Reciclaxe), a nivel galego e que, por motivos políticos, técnicos e empresariais mudouse e integrouse posteriormente no contaminante, custoso e insustentable plan autonómico da incineración de SOGAMA.

Segundo aquel plan inicial dos 3R e con fondos europeos, a planta comarcal de tratamento dos RSU, construída finalmente no lugar da Portela, limítrofe entre os concellos de Cangas e Bueu e próximo ao citado petróglifo, tiña que ter fundamentalmente a función de compostar os residuos orgánicos xerados a nivel comarcal mais ao final transformouse nunha planta de almacenaxe e transferencia dos RSU desde onde se envía unha maioría do lixo xerado na comarca cara ás instalacións da planta incineradora de SOGAMA en Cerceda (A Coruña), co incremento do custo que ademais iso implicou en transporte e tratamento dos residuos ata a actualidade.

Ademais cada concello mancomunado tiña que ter á parte un punto limpo onde depositar os residuos vexetais, inertes, voluminosos e tóxicos e perigosos xerados en cada municipio, e ao final só se creou o citado de Cangas e na actualidade mancomunado, claramente insuficiente para os tres concellos e no lugar menos idóneo polos motivos anteriormente citados ademais de supoñer un impacto a maiores ao contorno de protección patrimonial do petróglifo das Abelaires.

Esta mudante e inadecuada xestión do lixo nas últimas dúas décadas desembocou na caótica situación actual, onde o tope da problemática ambiental está na proliferación das verteduras incontroladas de residuos ao longo da xeografía morracense, dende as zonas urbanas, ás rurais e aos espazos naturais e patrimoniais na costa e nos montes, onde se dan casos como que o propio concello de Moaña verte de xeito ilegal e sen control no lugar do Casal, comunidades de montes como a moañesa de Meira non se fan responsables de limpar e retirar verteduras incontroladas de entullos en terreos da súa propiedade e onde a vertedura incontrolada de entullos dentro da área de protección do petróglifo das Abelaires, no concello de Cangas limítrofe con Bueu, non deixa de ser unha última vítima malia que a situación xa viña con anterioridade.

A mesma compostaxe comunitaria promovida a nivel provincial desde a Deputación de Pontevedra e da que tanto alardean os concellos morracenses nos últimos anos, á parte de implantación lenta, se queda curta para unha comarca cunha alta densidade de poboación como a morracense que necesita dunha compostaxe industrial dos residuos orgánicos xerados nos domicilios e dos procedentes da hostalería e dos mercados e que representa máis do 50% do total do lixo xerado, e para o que o idóneo sería a adaptación da planta comarcal de residuos da Portela a tal función, tal como estaba deseñada inicialmente e coa inversión económica a tal fin.

Ademais da caótica situación actual na xestión dos residuos pola falta de infraestruturas e inversións, e da conseguinte problemática ambiental derivada da súa inadecuada aplicación, a comarca morracense que no seu momento ía camiño de ser o referente en materia de reciclaxe dos RSU en Galicia, despois de vinte anos a realidade é ben distinta xa que está a afastarse claramente dos parámetros das directivas europeas e da propia lexislación estatal que, co plazo límite vencido de cumprimento no pasado ano 2020, contemplaban que tiña que terse reciclado o 50% do total do lixo xerado nos seus territorios.

O Plan Forestal 2021-2040 consolida a presenza masiva do eucalipto en Galiza e no Morrazo

A Xunta de Galiza aprobou hai uns días o Plan Forestal 2021-2040 coa oposición de distintas organizacións políticas, sociais e ecoloxistas galegas. Un dos motivos para esta oposición é que dentro do plan, malia existir unha proposta de moratoria para a plantación de eucaliptos no territorio, a realidade é ben distinta.

A consolidación e espallamento sen control do eucalipto nas últimas tres décadas, en especial na franxa litoral e, xa que logo, tamén no Morrazo, incumpriu flagrantemente as previsións contempladas inicialmente no Plan Forestal aprobado no ano 1992, ao se duplicaren as 275.000 has. previstas desde ese ano ata o 2032 no territorio galego.

Desde a Plataforma en Defensa dos Montes do Morrazo entendemos que no canto de faceren unha proposta de moratoria, desde a Xunta o que deberan facer é prohibir taxante e de xeito definitivo as plantacións de eucalipto e non agardar á elaboración dun novo inventario forestal. Por outra banda, a maioría desas plantacións espalladas de xeito masivo e incontrolado polo territorio nas últimas décadas poderán permanecer e terán ademais, a partir de agora, unha cobertura legal para continuar no futuro.

O 5% de redución da presenza do eucalipto contemplada nesa proposta é claramente insuficiente e de dubidoso cumprimento, se temos en conta que a última e decisiva decisión vai tela a propiedade privada e non a propia administración pública.

Desde esta plataforma queremos salientar que calquera que se achegar ata os montes morracenses, a maioría deles de propiedade privada, poderá contemplar como en moitas zonas que ata hai pouco tempo eran carballeiras ou bosques de ribeira, agora son plantacións de eucalipto. Mesmo algunha comunidade de montes fixo plantacións de eucaliptos usando como escusa o que agora se lle dá por denominar parque forestal. A afección do eucalipto como especie invasora é xeral no Morrazo, suma e segue e o converte nunha auténtica plaga que reduce a biodiversidade, afecta de xeito gradual e significativo na paisaxe, o solo, o patrimonio cultural e arqueolóxico, desde que comezou a plantarse de xeito intensivo alá pola década dos anos setenta do século pasado.

A presenza do eucalipto, especie alóctona, invasora e pirófita, alén de uniformizar a paisaxe, producir estrés hídrico, perda de biodiversidade, afectar o patrimonio, tamén está detrás das vagas de lumes forestais que, de xeito episódico e recurrente, están a asolar historicamente o territorio galego e, por engadido, O Morrazo. Algo que, como está dabondo demostrado, tamén está a contribuír notablemente ao incremento da presenza de gases de efecto estufa na atmosfera e, xa que logo, ao quecemento global.

A presenza masiva do eucalipto en galiza está estreitamente vinculada á presenza tamén na ría de Pontevedra da empresa pasteira Ence que utiliza o eucalipto como materia prima para a produción da pasta de papel nunhas instalacións sobredimensionadas, ao que habería que sumar tamén o proxecto de macroplanta de incineración de biomasa de 40mw que esta mesma empresa pretende instalar no mesmo espazo que ocupa desde hai 60 anos e que, polo contrario, debería ter abandoado antes do 2018 para proceder a súa recuperación ambiental dentro do dominio público marítimo-terrestre.

Este novo Plan Forestal, tal e como xa alegamos en outubro de 2018, cando estivo en exposición pública a primeira revisión do Plan Forestal do ano 1992, está feito á medida do lobbie madeireiro-pasteiro-enerxético, en especial da citada ENCE, dentro dun modelo que en conxunto, ao noso entender, é totalmente insustentable polo seu grande impacto e pegada ecolóxica a nivel ambiental e enerxético.

Por outra banda, o incremento na plantación de especies frondosas autóctonas á que se refire este novo Plan Forestal trátase, de xeito produtivista e case practicamente en exclusiva, de castiñeiros, o que non deixa de seu outra forma de monocultivo forestal. Semellante tamén é a aposta polo piñeiro, que non é ningunha alternativa e, por engadido, está representado por un xénero con especies, ao igual que os eucaliptos, tamén altamente propagadoras dos lumes. E non se pode nin se debe esquecer que esta planificación baseada no continuista modelo do monocultivo forestal, en especial do eucalipto e do piñeiro, coincide cunha falta de protección ambiental nunha ampla maioría do territorio e que no Morrazo aínda se fai máis notoria, malia posuír unhas das masas de bosques caducifolios salvaxes máis importantes das Rías Baixas.

Para esta Plataforma, ademais do evidente carácter produtivista e desenvolvementista deste novo Plan Forestal, está o economicista baseado na presión e pelexa do monopolio empresarial do sector e do grande capital a prol da consecución de fondos europeos ao tanto, sen ter en conta en profundidade os insustentables efectos negativos no ambiente mais tamén nas propias economías locais.

Malia que a Xunta de Galiza lóuvase de levar a cabo a tramitación deste novo Plan Forestal de xeito democrático, desde esta Plataforma só o podemos considerar ao final como ao revés xa que, á parte de ter en conta só os insustentables intereses económicos e industriais do monopolio empresarial forestal e enerxético, realizouno a sabendas que o ía aprobar forzosamente coa presenza maioritaria do PP no dito Parlamento, como ao final sucedeu.

Porén as evidencias máis claras desa planificación interesada e non democrática por parte da Xunta de Galiza están en que, por unha banda, non se respondeu formalmente ás alegacións presentadas en outubro de 2018 á primeira revisión do Plan Forestal do ano 1992, incumprindo flagrantemente a lei de procedemento administrativo, de transparencia e de participación cidadá, e, por outra parte, porque non se tivo en conta o contido dunha maioría das alegacións fundamentadas e presentadas que, como as desta Plataforma, se solicitou:

• A elaboración dun novo Plan Forestal de Galiza que, fóra do monopolio empresarial do sector da madeira, pasteiro e enerxético, parta da efectiva participación social, da multifuncionalidade de recursos dos nosos montes, de iniciativas e dun mercado a nivel local baseado na proximidade e con proxectos a pequena escala sustentables a nivel social, económico, ambiental e enerxético.
• Un plan forestal que contemple a redución progresiva e efectiva dos monocultivos, en especial do ecucalipto e a súa substitución por plantacións de frondosas caducifolias autóctonas, fomentando a biodiversidade, fornecendo o mercado de madeiras valorizadas e potenciando a súa función aplacadora dos lumes.
• A erradicación efectiva de especies invasoras e recuperación do medio con recursos humanos e remunerado que vaia máis alá do voluntariado e con actuacións esporádicas actuais.
• A ordenación dos recursos forestais e a súa adaptación á necesidade de ampliación da Rede Galega de Espazos Naturais Protexidos e da Rede Natura, segundo as Directivas Hábitats (92/43/CEE) e Aves (2009/147/CE) e dos distintos Tratados a nivel internacional (RAMSAR, Berna, …) e Catálogos de Especies Ameazadas da UICN, estatal e autonómico.

Luita Verde presenta unha moción en Moaña contra o uso do glisofato

O Colectivo Ecoloxista Luita Verde presentou este pasado xoves 25 de febreiro unha proposta de moción SOBRE OS USOS DE HERBICIDAS CON GLIFOSATO NO TÉRMINO MUNICIPAL DE MOAÑA a rexistro e dirixida á alcaldesa do Concello de Moaña na que, ao amparo do establecido no Regulamento de Organización, Funcionamento e Réxime Xurídico das Entidades Locais, se adxunte aos grupos políticos con presenza nesta Corporación (BNG, PSOE, PP e Colalición Independiente por Moaña) para o seu debate e aprobación polo Pleno Municipal.

Previa motivación que perante o conflito social existente co uso xeneralizado dos herbicidas con glifosato, que este é un herbicida total non selectivo que se emplea para matar herbas e arbustos, infíltrase no solo, é moi soluble na auga, e persistente no solo, que contamina os acuíferos, é tóxico para a fauna acuática, os animais domésticos ou o gando e esparéxese sen control polo subsolo. que existen estudos científicos que relacionan o uso do glifosato con afeccións e enfermidades, que entre os efectos adversos deste principio activo describíronse toxicidade subaguda e crónica, danos xenéticos, trastornos reprodutivos, aumento da frecuencia de anomalías espermáticas, e carcinoses, que cada preparado herbicida que contén glifosato vén acompañado doutras sustancias que facilitan a súa absorción y que multiplican a súa toxicidade, que recentemente a International Agency for Research on Cancer pertencente á Organización Mundial da Saúde incluíu como probables carcinóxenos a unha serie de pesticidas organofosfatados, entre eles o glifosato, que a aplicación dun herbicida como o glifosato en espazos públicos constitúe un risco ao que se somete á poboación, aos traballadores municipais que o empregan, ao gando, á flora e fauna, ou ao chan e ás augas, dada a súa toxicidade, e que xa son moitos os gobernos e autoridades que están a limitar ou abandoar o seu uso, que en Francia estúdase mesmo a posibilidade de prohibir a súa venda, que diversas deputacións e numerosos municipios do estado español tamén están a limitar ou erradicar o uso de herbicidas e de glifosato debido aos impactos ambientais e sobre a saúde dos seres vivos e que en Galicia concellos como Ames, na Coruña, ou Ponteareas, declaráronse Libres de herbicidas químicos, e outros como Marín, Poio ou Arzua xa aprobaron esta moción, Luita Verde solicitou da Corporación municipal a aprobación dos seguintes ACORDOS:

1. Consciente dos efectos negativos que o uso de herbicidas con glifosato levan consigo para a saúde pública, que afectan ou poden afectar á saúde das persoas e ao medio (co impacto resultante nos sectores produtivos como a apicultura, agricultura e a destrución do emprego e da actividade económica local) e tomando como referencia a Directiva marco para un uso sostible dos praguicidas e o Real Decreto 1311/2012 polos que se establece o marco de actuación para conseguir un uso sostible dos produtos fitosanitarios, o Pleno do Concello de Moaña acorda non autorizar o uso dos herbicidas con glifosato en todo tipo de lugares públicos do municipio, e substituír estes produtos por métodos mecánicos e/ou biolóxicos non contaminantes, que non danan a saúde nin o medio.

2. Nos casos concretos de conflito, o Concello solicitará por escrito ás entidades implicadas na aplicación de herbicidas que en virtude do Real Decreto 1311/2012 empreguen métodos de control alternativos, non químicos.

3. Así mesmo, este concello dirixirase á maior brevidade posible á Consellaría de Transportes e Medio, e ao Ministerio de Fomento, solicitando o abandono inmediato do uso de herbicidas derivados do glifosato no tratamento das cunetas da rede viaria que pase polo Termo Municipal, para que a protección da saúde das persoas e o medio no seu municipio sexa realmente efectiva.

4. O Concello comprométese a informar deste acordo a todos os colectivos e entidades políticas, sociais e veciñais existentes no municipio para evitar tamén o uso doméstico de herbicidas con glifosato.

Luita Verde salienta que esta non é a primeira proposta de moción que se presenta ao respecto neste concello senón que, a mediados de xullo do ano 2015, presentara outra a Asociación Pola Defensa da Ría (APDR) de Pontevedra, e do que a esta asociación non lle consta que desde aquela houbera unha resolución favorable de aprobación por parte da corporación moañesa.

Por outra banda Luita Verde presenta esta nova moción tendo constancia de que chegoulle a información de que unha empresa privada pretende utilizar precisamente glifosato para tratar a presenza invasora de rebrotes de mimosa moura e eucalipto no ámbito patrimonial do castro do monte dos Remedios, na parroquia de Tirán, onde o propio Concello de Moaña promove a creación dun “parque forestal” público a través da cesión de varias parcelas de titularidade privada e despois de que hai ao redor de dous anos se levara a cabo a través da iniciativa veciñal dúas limpezas parciais e simbólicas con voluntariado social de ditos rebrotes polo método menos agresivo da ferramenta manual.

Luita Verde salienta que ademais esta área patrimonial está preto de vivendas, dunha capela con culto relixioso, dun Centro de Educación Infantil e Primaria (CEIP) con actividades extraescolares co alumnado polo contorno, e probablemente tamén de acuíferos.

Para rematar e tendo en conta que nos últimos anos producironse resolucións favorables á prohibición do uso do glifosato en varios concellos galegos onde hai presenza da maioría das formacións políticas presentes así mesmo no concello de Moaña, Luita Verde só espera que, por ética e coherencia e polo ben do medio ambiente e da saúde humana, desta vez a Corporación moañesa resolva a favor da moción recen presentada e declare defintivamente a este municipio libre do uso do glifosato máis a súa aplicación efectiva, comezando e, dando exemplo, pola propia institución municipal.

Luita Verde vai presentar así mesmo senllas propostas de moción nos Concellos de Cangas e Bueu nos vindeiros días, habida conta que tampouco consta ningunha resolución a favor da prohibición do uso do glifosato nos seus termos municipais malia que no seu momento, ao igual que sucedeu co de Moaña, a APDR tamén presentou as correspondentes propostas de moción nestes concellos morracenses.

Luita Verde denuncia a forestalización e urbanización dos espazos naturais e arqueolóxicos do Morrazo

Movemento de terras para plantación forestal en Cobres-Vilaboa

O Colectivo Ecoloxista Luita Verde alerta que mentres está a encherse a maioría do territorio morracense con monocultivos forestais e enerxéticos e construción de pistas a “diestro e siniestro” para o paso de maquinaria pesada, as áreas naturais mellor conservadas están a ser presa dos impactos directos e colaterais que están a provocar os proxectos de “parques forestais” e as “musealizacións” dos xacementos arqueolóxicos en espazos naturais e patrimoniais no territorio morracense, o que está a comportar a “forestalización” xeral do medio natural e a súa biodiversidade máis a súa “urbanización”, masificándoo e desnaturalizándoo con mobiliario, ao igual que está a suceder coa contorna física e ambiental dos elementos do patrimonio cultural en terreos de monte comunal e privado.

Aínda sendo conscientes de que é unha práctica que se está a levar a cabo desde hai un tempo, acrecentouse nos últimos anos e mesmo nos meses que levamos de pandemia onde, con fondos públicos, estanse a beneficiar economicamente empresas privadas a nivel local, autonómico e incluso estatal, e algunhas pódese dicir que afíns a determinadas formacións ou gobernos políticos.

Malia que transcorreran os anos o modelo segue sen mudar, consistindo na custosa e impactante instalación, pola súa aparatosidade, de paneis informativos e pasarelas de madeira ou metálicos que ao cabo do tempo rematan por degradarse, sendo incluso ilexibles, pola falta de mantemento, do desgaste das inclemencias da metereoloxía, dos incendios forestais ou directamente por efecto do vandalismo.

Na fase final pode dicirse que ademais acaban facendo a función de residuo co que iso implica para o medio. No mesmo lugar poden concentrarse mobiliario moi degradado de intervencións anteriores con outro de nova instalación e mesmo contradicirse no contido, que ás veces non se corresponde tampouco coa realidade.

Por engadido, e partindo de que non adoita existir unha ordenación dos recursos naturais, en moitos dos casos os espazos naturais ou elementos culturais e arqueolóxicos aos que se refiren non están nas condicións de conservación óptimas da súa contorna, rodeados de verteduras incontroladas, monocultivos intensivos a nivel forestal e vexetación alóctona, invasora e mesmo pirófita, en especial, piñeiros, eucaliptos e acacias, polo que a suposta “posta en valor”, “mellora” ou “recuperación” do patrimonio natural e cultural queda ao final de xeito “virtual” e “propagandístico” no improvisado mobiliario a expensas da intemperie

Por outra banda, están a considerarse como parque forestal e actuar como se fose unha plantación co que iso implica- cortas das copas e desbroces do sotobosque abusivas, tratamento ornamental,… – o que son espazos naturais, en especial carballeiras creadas de xeito natural e climácico a través da sucesión ecolóxica secundaria tras o abandono da intervención secular humana da roza e o silvopastoreo.

Están así mesmo a considerarse estas carballeiras como “masas protectoras” contra os lumes cando deberían estar clasificadas como “masas protexidas” a nivel ambiental e en tal caso o que tería é que eliminarse progresivamente boa parte das plantacións con monocultivos forestais de piñeiros e eucaliptos que imperan pola contorna, substituíndoas por especies frondosas caducifolias autóctonas.

Para exemplos temos:

Nun dos escasos espazos naturais protexidos da comarca, o da Zona de Especial Conservación de Cabo Udra na Rede Natura, na parroquia bueuense de Beluso, na reducida franxa terrestre protexida e onde paradoxicamente o que predomina é o monte baixo e a matogueira costeira atlántica aprobouse un “parque forestal” que ao final supuso o impacto da construción de novos viais, un deles ata a pequena praia dos Moscallos, outro ao carón e invadindo o bosque ribeireño e humidal da Escorregadoira xunto co encoramento das súas augas, e finalmente a corta a matarrasa da matogueira no propio cabo.

Na contorna do monte da Paralaia, en Moaña, en solo rústico de protección de espazos naturais e onde existe unha das carballeiras climácicas máis importantes do Morrazo, aprobouse outro “parque forestal” onde, falseando a información ao indicar que un dos atractivos do lugar é a existencia do GR-59 como “ruta de mountainbike”, na actualidade é un auténtico parque de atracción rodada, motorizada e humana, onde se mestura a presenza incontrolada e impactante de bicis de montaña, con motos e todoterreos polo medio das carballeiras, dos camiños e das pistas, e, desde que instalaron un banco de madeira na parte máis alta, o é tamén de punto de encontro de grupos numerosos e familiares de persoas, o que en tempos de pandemia significa tamén unha probabilidade alta de transmisión do coronavirus.

A escasa distancia deste “parque forestal” chega desde o veciño concello de Bueu e a través doutra importante carballeira, así mesmo en solo rústico de protección de espazos naturais, a ruta sinalizada “Hermelo, cerne do Morrazo”, onde parte da súa sinalización xa está degradada por actos vandálicos e pola falta de mantemento.

Pola parte meridional tamén está a chegar a nova ruta que está a promover o Concello de Cangas a través da importante carballeira de Coiro, tamén en solo rústico de protección de espazos naturais, abondando en mobiliario e xa veremos canto lle dura, habida conta de que este xa está a ser afectado polo vandalismo noutras sendas similares dentro deste mesmo municipio.

Nos montes da parroquia moañesa de Meira, en solo rústico de protección de espazos naturais a museaelización dunha parte do seu patrimonio cultural e arqueolóxico a través da senda municipal “Patrimonio de Moaña” ten a contorna rodeada de verteduras incontroladas de lixo e entullos e piñeiros, eucaliptos e acacias invaden as propias parcelas onde están ubicados os distintos elementos arqueolóxicos, basicamente petróglifos con gravados rupestres, cando deberían ter unha franxa perimetral sen arborado ao seu redor para a súa mellor protección e visualización e a súa contorna de xeito naturalizado con especies autóctonas.

Na mesma parroquia na proximidade da Pedra Morcegueira e no seo da carballeira máis importante a nivel local, persiste unha impactante pasarela de madeira de acceso en desnivel que foi afectada por un incendio forestal no ano 2015 e que na actualidade, á parte do impacto, non deixa de ser tamén un claro exemplo de inseguridade para o uso humano. Máis abaixo vense varios paneis informativos da comunidade de montes nun lamentable estado de conservación.

Na contorna natural da Poza da Moura, en solo rústico de protección de espazos naturais, na parroquia moañesa de Domaio, procedeuse á instalación de abondante mobiliario e sinalización e está a procederse ao desbroce continuado e de xeito lesivo da breixeira húmida atlántica, hábitat natural prioritario, ata o propio leito do rego da Miñouba.

Na contorna de Chan de Gagán, nos montes da parroquia marinense de Santo Tomé de Piñeiro, e en solo rústico de protección de espazos naturais, previo a que se solicitara a aprobación do parque forestal de Lagucheiros, procedeuse á plantación de especies exóticas na ribeira do rego Neibó, e a contorna está a completarse con plantacións de coníferas e mesmo eucaliptos que está a desnaturalizar a contorna na proximidade dunha das carballeiras máis importantes do municipio e tamén morracense.

No lugar de Santa Cristina de Cobres, no concello de Vilaboa, dentro de solo rústico de protección de espazos naturais e onde chegou a solicitarse outro parque forestal preto do Monte das Barreiras estase a facer movementos de terras e novas repoboacións ao redor das carballeiras e sobreirais da conca alta do rego do Portiño.

En Chan de Castiñeiras, ao redor da lagoa, entre os concellos de Marín e Vilaboa e no que precisamente ten as características de parque forestal, pola abundancia de especies foráneas e ornamentais de plantación e a urbanización con viais asfaltados, cementados e areas recreativas ao seu redor, preténdese aprobar erroneamente un Espazo Natural de Interese Local (ENIL) mais no que contraditoriamente chegou a instalarse tamén mobiliario riba dos poucos valores ambientais de interese que lle queda, as brañas.

Para Luita Verde os verdadeiros ENIL e coa correcta zonificación e ordenación dos usos e recursos naturais, deberían ser as carballeiras citadas dentro de solo rústico de protección de espazos naturais correspondentes aos antigos espazos naturais protexidos do Carballal de Coiro, Montes do Morrazo e Coto Redondo segundo as abolidas normas subsidiarias de planeamento da provincia de Pontevedra, e as postas en valor e musealizacións do seu patrimonio ao menor impacto cun menor gasto en mobiliario e maior en conservación, mellora e mantemento dos seus auténticos valores paisaxísticos, ambientais e culturais.

Luita Verde denuncia a existencia dunha granxa de visóns americanos en Vilaboa

O Colectivo Ecoloxista Luita Verde presentou este pasado 13 de xaneiro denuncias ao rexistro dirixidas ao Concello de Vilaboa e ás xefaturas provinciais da Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Vivenda e da Consellería de Medio Rural en Pontevedra, onde expuso:

No lugar de Abadín, parroquia de Santa Cristina de Cobres, concello de Vilaboa e dentro de solo rústico de protección de espazos naturais segundo o PXOM, está situada unha granxa de visóns americanos (Neovison vison) que verte augas residuais ao exterior, entre o arborado e a matogueira, na valgada pertencente á conca do rego do Portiño.

As verteduras ao exterior suceden a través de pequenas rellas e tubería instaladas na parte inferior do muro de bloques de peche, no extremo sur da parcela obxecto da explotación e preto da última fila de gaiolas metálicas onde están instalados os visóns.

Isto contravén o disposto no parágrafo primeiro da Disposición Sexta de Instalacións ou explotacións industriais ou comerciais que alberguen especies incluídas no catálogo do RD 630/2013, de 2 de agosto, polo que se regula o Catálogo español de especies exóticas invasoras (RDEEI), onde di “As administracións competentes esixirán aos titulares das instalacións ou explotacións industriais ou comerciais… a adopción de medidas preventivas apropiadas e suficientes, incluíndo a regulación da súa ubicación, para previr escapes, liberacións e verteduras…”.

Feitos recentes en Holanda e Dinamarca veñen alertar, por engadido, da posible vía de contaxio do coronavirus COVID-19 a través dos visóns das granxas como hospedadores, polo que estas verteduras, ademais dunha problemática ambiental poderían ser tamén unha ameaza para a saúde humana e a biodiversidade.

Segundo o RDEEI, desde o 13 de decembro de 2011 están prohibidas novas explotacións de granxas de visóns ou ampliacións das existentes.

A explotación intensiva de visóns americanos co destino da industria peleteira é un exemplo claro de maltrato animal e só hai que ver o ateigamento existente deles nesta granxa ao que hai que engadir que, tras escasos seis meses de vida, adoitan ser sacrificados finalmente pola vía do gaseamento.

O seu escape ou liberación no medio natural, que sempre pende sobre estas explotacións, é, por outra banda, unha grave problemática ambiental pola voracidade e alta competitividade desta especie alóctona e invasora con respecto á biodiversidade e fauna autóctona e exemplos temos dabondo no territorio galego nas últimas décadas.

O máis ético e legal é que no inmediato futuro desaparezan definitivamente estas explotacións a nivel estatal, como xa está a suceder e por lei en varios países europeos e a nivel internacional.

Polo exposto solicitou a comprobación dos feitos, a apertura dun expediente sancionador e o peche da granxa de visóns americanos.

Adxuntamos fotografías dos feitos salientando ao mesmo tempo que esta é unha das 31 granxas que existen en Galicia e que, por engadido, representan o 90% das granxas existentes a nivel estatal.